Η σαρκοείδωση μπορεί να εκδηλωθεί σε όλες τις ηλικίες ακόμα και την παιδική. Η αρρώστια υποχωρεί στην πλειοψηφία των ασθενών 10 χρόνια με την αρχική εκδήλωση της, όμως στο 1/3 των ασθενών παρατηρείται επιδείνωση, που μπορεί να καταλήξει σε σημαντική βλάβη των διαφόρων προσβεβλημένων οργάνων.

Οφθαλμικές εκδηλώσεις συμβαίνουν στους μισούς περίπου ασθενείς με σαρκοείδωση. Πολλοί απ'αυτούς έχουν ήδη συμπτώματα είτε από το αναπνευστικό, είτε ακόμα και πυρετό, κούραση, απώλεια βάρους, αλλά μια μερίδα ασθενών είναι ασυμπτωματικοί μέχρι ναεκδηλώσουν οφθαλμική προσβολή, που μπορεί να είναι:

• Οζίδια στον επιπεφυκότα
• Χρόνια κοκκιώματώδης πρόσθια ραγοειδίτιδα με οζίδια στην ίριδα: είναι η συχνότερη οφθαλμική προσβολή
• Οξεία πρόσθια ραγοειδίτιδα, που μπορεί να είναι ένα μόνο επεισόδιο ή να υποτροπίαζει
• Διάμεση ραγοειδίτιδα
• Οπίσθια ραγοειδίτιδα με πιθανή προσβολή και των αγγείων του αμφιβληστροειδή. Είναι χρόνια, με συμπτώματα που σιγά-σιγά μπορεί να επιδεινώνονται. Στο 40% των ασθενών η ραγοειδίτιδα προηγείται κάθε άλλης εκδήλωσης της νόσου.
• Σκληρίτιδα
• Προσβολή του δακρυϊκού αδένα
• Απόφραξη ρινοδακρυϊκού πόρου
• Προσβολή του κόγχου

Η οριστική διάγνωσητης σαρκοείδωσης τίθεται μόνο με βιοψία των προσβεβλημένων ιστών (δέρμα, λεμφαδένες, επιπεφυκότας). Σε περιπτώσεις που δεν είναι δυνατόν να γίνει βιοψία κάποιες εξετάσεις είναι απαραίτητες, όπως ακτινογραφία ή αξονική τομογραφία θώρακα

, scaning με γάλιο, λειτουργικές δοκιμασίες των πνευμόνων, μετατρεπτικό ένζυμο της αγγειοτενσίνης, λυσοζύμη,βρογχοσκόπηση, ασβέστιο στο αίμα και τα ούρα. Επί θετικών αποτελεσμάτων μπαίνεισοβαρά η υποψία για τη νόσο.

 

Η οφθαλμικήσαρκοείδωση και ιδίως η οπίσθια ραγοειδίτιδα είναι δυνητικά καταστροφική γιατην όραση, Η κορτιζόνη συστηματικά είναι η θεραπεία εκλογής. Σε περίπτωσηαποτυχίας μπορεί να χορηγηθούν ανοσοτροποιητικά φάρμακα.